gəzən

1.

is. köhn. Gön kəsmək üçün keçmişdə başmaqçıların işlətdikləri iti alət, bıçaq.

2.

f. is.

1. Hərəkət edən, yeriyən. Gəzən xəstələr. – Gəzən ayağa daş dəyər. (Ata. sözü). Bu döyüşdü – əzilən var, əzən var; Ölüm hökmü qoltuğunda gəzən var. M. Araz.

2. Bax gəzəyən. Gəzən qadın. – Gəzən şələ bağlamaz. (Ata. sözü).